Patronka szkoły - Maria Skłodowska - Curie
Urodziła się 7 listopada 1867 roku w Warszawie, w domu przy ul. Freta 16. Była piątym, najmłodszym dzieckiem w rodzinie Skłodowskich. Rodzice Marii byli nauczycielami. Ojciec - nauczał fizyki i matematyki w szkołach średnich, matka - była przełożoną jednej z najlepszych szkół żeńskich w Warszawie. W roku 1877 rodzice oddali Marię na prywatną pensję - miała wówczas 10 lat. Po roku nauki w szkole prywatnej, dziewczynka rozpoczyna edukację w gimnazjum rządowym. 12 czerwca 1883 roku w wieku 16 lat Maria Skłodowska kończy szkołę. Za doskonałe wyniki w nauce otrzymuje złoty medal. Następnie kontynuuje naukę na Uniwersytecie Latającym (Tajne kursy samokształceniowe, organizowane w Warszawie najpierw w domach prywatnych, a potem od 1885r. w Nielegalnej Szkole Wyższej). Aby zarobić na studia w 1886r. podejmuje pracę guwernantki w majątku państwa Żorawskich w Szczukach. Tam też przeżywa swoją pierwszą miłość do syna właścicieli Kazimierza Żorowskiego. Po trzech latach pobytu na prowincji, wraca do Warszawy, dalej pracując jako guwernantka i jednocześnie ucząc się.
W listopadzie 1891 roku, w wieku 24 lat Maria Skłodowska wyjeżdża na studia do Paryża. Zdaje z doskonałym wynikiem egzaminy wstępne i zostaje przyjęta w progi paryskiej Sorbony. Zamieszkuje początkowo u siostry, później wynajmuje osobne mieszkanie. Prowadzi oszczędny i bardzo pracowity tryb życia. Wszystko podporządkowuje nauce. Jej starania przynoszą efekty. W 1893r zdaje licencjat z fizyki, a rok później z matematyki. Rozpoczyna samodzielnie badania nad magnetyzmem metali. W roku 1895 poślubia znanego fizyka francuskiego Piotra Curie (1859-1906), z którym łączyłą ją wspólne zainteresowania i praca naukowa. W 1896 r. zdaje z najwyższą lokatą egzamin uprawniający do nauczania w szkole dla dziewcząt. W 1897 r. ogłasza swoją pierwszą pracę naukową dotyczącą magnetycznych właściwości stali. W 1897r. postanawia zająć się promieniami Becquerela. Prowadzi badania i pomiary w starej szopie przy ulicy Lhomond. Wspólnie z Piotrem odkrywa dwa pierwiastki promieniotwórcze: polon (nazwany tak dla uczczenia ojczyzny Marii) i rad ( promień). W roku 1903 Maria Skłodowska-Curie uzyskuje doktorat oraz jako pierwsza kobieta wraz z Piotrem Curie i Henrykiem Becquerelem otrzymuje nagrodą Nobla w dziedzinie fizyki.
19 kwietnia 1906 roku w wypadku ginie Piotr Curie. Po śmierci męża Maria obejmuje piastowane przez niego stanowisko kierownika katedry fizyki Uniwersytetu Paryskiego. Kontynuuje prace badawcze, które uwieńczone zostają wyodrębnieniem radu w postaci metalicznej. w roku 1911 ponownie otrzymuje nagrodę Nobla, tym razem w dziedzinie chemii.
Dzięki wysiłkom organizacyjnym uczonej w roku 1912 powstaje w Paryżu Instytut Radowy, którego działem fizykochemicznym Maria kieruje aż do swej śmierci.
W latach I wojny światowej Maria oddaje swe siły i wiedzę walczącej armii francuskiej. Organizuje ruchome stacje rentgenowskie, które często obsługuje sama, badając rannych i szkoląc personel.
Działalność Marii Skłodowskiej-Curie w latach 1918-1934 charakteryzują badania nad promieniotwórczością polonu, aktynu i izotopu toru oraz praca organizacyjna i dydaktyczna w Instytucie Radowym w Paryżu. Mimo, że los związał życie Marii z Francją, zawsze utrzymywała ścisłe kontakty z krajem ojczystym. Dzięki jej wysiłkom i bezpośredniej pomocy rozwinąć się mogły w Polsce badania z zakresu promieniotwórczości prowadzone w warszawskiej Pracowni Radiologicznej. Także jej inicjatywie i ofiarności zawdzięcza swe powstanie Instytut Radowy w Warszawie (1932 r.), którego głównym zadaniem było wykorzystanie leczniczego działania radu dla ratowania życia i zdrowia ludzkiego.
Maria Skłodowska-Curie zmarła dnia 4 lipca 1934 roku w Sancellemoz na skutek choroby spowodowanej długoletnią pracą z substancjami promieniotwórczymi.
