Historia szkoły

1. Z KART HISTORII

Początki szkolnictwa w Białymstoku przypadają na drugą połowę XVI w. Ówczesny właściciel, Piotr Wiesiołowski, wydał miejscowemu plebanowi polecenie kształcenia dzieci. Nauka rozpoczęła się po wybudowaniu drewnianego kościoła w 1584r. Późniejszy właściciel Białegostoku, Jan Klemens II Branicki, wspierał finansowo tę parafialną szkołę, którą w 1750 r. zamienił w szkołę dwuklasową. Szybki rozwój miasta w XVIII w. wyzwolił potrzebę dalszej rozbudowy szkolnictwa. Ambicją hetmana było założenie, a w konsekwencji utrzymywanie, pierwszej w Polsce- Wojskowej Szkoły Inżynierii i Budownictwa oraz Szkoły Akuszerii. Jego żona, Izabela z Potockich Branicka, ufundowała w 1773r. Szkołę Akademicką i bursę dla 12 uczniów. Obok istniejącej już szkoły parafialnej, w tym samym roku, powstaje następna, trzyklasowa szkoła podwydziałowa, założona przez Komisję Edukacji Narodowej.

Kiedy po III rozbiorze Polski, Potoccy (spadkobiercy K. Branickiego), sprzedali miasto władzom pruskim (w 1802 r.), nastąpił całkowity regres szkolnictwa polskiego. Pierwsze gimnazjum utworzono dopiero w 1820 r.

Po I wojnie światowej, szkolnictwo powszechne przejęte przez szkolne władze państwowe, „dzięki energicznej akcji Inspektora Szkolnego Wł. Tarły – Nizińskiego, ofiarności nauczycielstwa i staraniom samorządu, rozwijało się pomyślnie. (…) Pomimo trudnych warunków i braku funduszów (…) krzewiło powszechne nauczanie, zwalczając ciemnotę i analfabetyzm”. (H. Mościcki, s 233)

Szkoły publiczne powoływała wówczas Miejska Rada Szkolna (wcześniej Dozór Szkolny), która powstała 27.04.1921 r. Jej przewodniczącym został Bolesław Szymański, ówczesny prezydent miasta. W latach 1919 – 1923 w Białymstoku istniało 20 szkół publicznych, w tym 17 – siedmioklasowych. Równolegle rozwijało się też szkolnictwo prywatne, w przeważającej mierze żydowskie. W roku 1939 funkcjonowało już 29 szkół prywatnych (1 polska i 28 żydowskich). Tej konkurencji oparło się jedynie 16 szkół publicznych.

Zapisy do Publicznej Szkoły Powszechnej Nr 15 rozpoczęto 19.09.1921 r. Jej siedzibą był wynajęty budynek przy ul. Nowolipie (od 1935 roku ul. Marszałka J. Piłsudskiego 46), (obecna ul. Lipowa). Kierowniczką została Maria Jurecka. W tym samym roku, ze składek uczniowskich, powstała biblioteka szkolna, zaś w 1922 r., również z inicjatywy uczniów, sklepik szkolny. Zawiązała się też Opieka Szkolna. Jej skład stanowili: opiekun główny mianowany przez Miejską Radę Szkolną, jeden lub dwóch rodziców, osoba duchowna, ucząca religii w szkole oraz kierownik szkoły.

W roku 1923 w szkole zawiązano Koło Młodzieży PCK, a rok później, staraniem młodzieży, powstał ogród szkolny, stanowiący część Miejskiego Centralnego Ogrodu Szkolnego na terenie podmiejskiego lasu ,,Zwierzyniec``. Uprawą tych działek zajmowali się uczniowie kl. IV i V w ramach zajęć z botaniki. Plony przekazywano do szpitala na terenie miasta.

Ze względu na słabe warunki lokalowe szkół, utrudniona była nauka zwłaszcza takich przedmiotów jak fizyka i chemia, które wymagają specjalnych pracowni. Dzięki staraniom ówczesnego wizytatora szkół powszechnych Kuratorium Okręgu Szkolnego Białostockiego, H.Rzędowskiego, od 1927 r. zaczęła funkcjonować Centralna Pracownia Fizyko – Chemiczna, z siedzibą na terenie szkoły nr 1. Korzystali z niej na zmianę uczniowie klas VI i VII wszystkich białostockich szkół.

„Celem programu ówczesnej szkoły było jak najszybsze zbliżenie szkoły do życia i jego potrzeb. W dziedzinie wychowania, szkoła powszechna realizowała kardynalny postulat wychowania obywatelsko-państwowego” (M. Goławski s. 100). Był to wszakże okres międzywojenny. Polacy, po latach niewoli, mogli wreszcie jawnie okazywać swoją przynależność narodową.

Ważną rolę pełniły w szkole spółdzielnie i organizacje uczniowskie oraz samorząd szkolny. Na terenie Szkoły Powszechnej Nr 15 aktywnie działała organizacja L.O.P.P. (Liga Ochrony Przyrody Polskiej), harcerstwo oraz koło Z.O.K.Z. (Związek Obrony Kresów Zachodnich). Młodzież prowadziła stałą współpracę z innymi tego typu organizacjami zagranicznymi. W tym czasie, organizowane były wycieczki szkolne (np. do Poznania, Białowieży). Młodzież zaczęła zwiedzać swój kraj.

W 1926 r. nastąpiło przekształcenie szkoły w żeńską publiczną szkołę powszechną.

W roku szkolnym 1933/1934 kierownikiem nadal była Maria Jurecka. Ponadto pracowało 5 nauczycielek: Bronisława Koziołówna, Helena Lizakowa, Jadwiga Słucka, Hieronima Wojtowiczówna, Janina Wojtowiczówna.

Po wybuchu II wojny światowej, nauczanie w Białymstoku odbywało się w sposób tajny. Lekcje prowadzono, zwykle z narażeniem życia, w prywatnych mieszkaniach nauczycieli.

Po wyzwoleniu, w 1944 r., szybko przystąpiono do odtworzenia dotychczasowej sieci szkół. Jednakże nie wszystkie mogły rozpocząć funkcjonowanie od razu. Rok 1944/1945 powitano w 11 białostockich szkołach.

13 września 1944 r. w Szkole Podstawowej Nr 15 przy ul. Lipowej 46 naukę rozpoczęło 330 uczniów. Zatrudnionych było 10 nauczycieli. Od tej pory jest to ponownie szkoła koedukacyjna. Pozostając nadal w dzierżawionym budynku, posiada 7 izb lekcyjnych, 5 izb specjalnych naukowych (sala gimnastyczna, pracownia techniczna itp.), szatnię oraz własną kuchnię. Uczniowie podzieleni byli na 11 oddziałów. Nauczanie odbywało się w języku polskim, a językiem dodatkowym był język francuski. Po wyzwoleniu, w 1944 r., szybko przystąpiono do odtworzenia dotychczasowej sieci szkół. Jednakże nie wszystkie mogły rozpocząć funkcjonowanie od razu. Rok 1944/1945 powitano w 11 białostockich szkołach.

13 września 1944 r. w Szkole Podstawowej Nr 15 przy ul. Lipowej 46 naukę rozpoczęło 330 uczniów. Zatrudnionych było 10 nauczycieli. Od tej pory jest to ponownie szkoła koedukacyjna. Pozostając nadal w dzierżawionym budynku, posiada 7 izb lekcyjnych, 5 izb specjalnych naukowych (sala gimnastyczna, pracownia techniczna itp.), szatnię oraz własną kuchnię. Uczniowie podzieleni byli na 11 oddziałów. Nauczanie odbywało się w języku polskim, a językiem dodatkowym był język francuski.

W roku szkolnym 1945/46 liczba uczniów wzrosła do 438, pracowało zaś 12 nauczycieli ( w tym 1 katechetka). W roku szkolnym 1945/46 liczba uczniów wzrosła do 438, pracowało zaś 12 nauczycieli ( w tym 1 katechetka).

Od 3 września 1945 r. prefektem w Szkole Podstawowej nr 15 zostaje ks. Edward Kisiel, późniejszy Arcybiskup Metropolita Białostocki.

Rok szkolny 1946/47 uczniowie Szkoły Podstawowej Nr 15 powitali w kolejnej siedzibie, przy ul. Lipowej 50. Była to wówczas jedna z 14 funkcjonujących w Białymstoku szkół podstawowych. W tym budynku pozostała przez kolejne 13 lat swego istnienia.

W 1965 r. zgodnie z ustawą o rozwoju systemu oświaty i wychowania (z dn. 15.07.1961 r.), siedmioklasowe dotąd szkoły zostały przekształcone w ośmioklasowe.

Rok szkolny 1946/47 uczniowie Szkoły Podstawowej Nr 15 powitali w kolejnej siedzibie, przy ul. Lipowej 50. Była to wówczas jedna z 14 funkcjonujących w Białymstoku szkół podstawowych. W tym budynku pozostała przez kolejne 13 lat swego istnienia. W 1965 r. zgodnie z ustawą o rozwoju systemu oświaty i wychowania (z dn. 15.07.1961 r.), siedmioklasowe dotąd szkoły zostały przekształcone w ośmioklasowe.

W 1974 r. szkoła po raz kolejny zmieniła adres. Tym razem została przeniesiona do nowego budynku przy ul. Wł. Broniewskiego 1, w którym pozostaje do chwili obecnej. 5.01. 1977 r. odbyło się uroczyste otwarcie sali gimnastycznej. Jej funkcjonowanie zainicjował mecz piłki siatkowej między reprezentantami SP Nr 15 i SP Nr 1.

Kolejną ważną datą w historii szkoły jest 23.05.1987 r. Wówczas to Kuratorium Oświaty i Wychowania w Białymstoku nadało Szkole Podstawowej Nr 15 sztandar i imię Marii Skłodowskiej-Curie. Sztandar szkoły wykonała artysta plastyk Irena Musielak. Tablicę pamiątkową na fronton szkoły wykonała artysta rzeźbiarz Alicja Popławska, a portret Marii Skłodowskiej-Curie jest dziełem artysty plastyka Tadeusza Bołoza.

W związku z tym szkoła ma odtąd prawo występowania ze sztandarem podczas uroczystości szkolnych, lokalnych i państwowych.

W roku szkolnym 1999/2000 szkoła stała się 6-letnią szkołą podstawową. Uczą się w niej dzieci w wieku 7-13 lat. Celem kształcenia jest umożliwienie dziecku opanowania podstawowych umiejętności oraz jego wychowanie w bliskiej współpracy z rodzicami. Działania edukacyjne szkoły koncentrują się wokół podstawy programowej kształcenia ogólnego czyli kanonu podstawowych treści nauczania. Nauczanie odbywa się tu w 2 cyklach: zintegrowanym (klasy I-III) i blokowym (klasy IV-VI).

W klasach I-III kształcenie przebiega bez podziału na przedmioty nauczania. Zajęcia są prowadzone według planu ustalonego przez nauczyciela danego oddziału. Nauczyciel organizuje czas zajęć i przerw stosownie do aktywności uczniów. Ogólna liczba zajęć w tym cyklu wynosi od 22 do 25 godzin tygodniowo. Uczniowie klas I-III otrzymują oceny opisowe, wyjątek stanowią tradycyjne oceny z religii lub etyki.

W klasach IV-VI zajęcia odbywają się w ramach tradycyjnych przedmiotów, takich jak: język polski, matematyka, wychowanie fizyczne, historia, przyroda itd. Ogólna liczba godzin zajęć w klasach IV-VI wynosi 26-28 godzin tygodniowo. Od klasy IV szkoły podstawowej osiągnięcia uczniów są oceniane pod koniec każdego semestru w skali od 6 do 1.

Przez wiele lat na zakończenie nauki w 6-letniej szkole podstawowej uczniowie byli poddawani sprawdzianowi umiejętności. Dotyczył on umiejętności czytania, pisania, rozumowania, korzystania z informacji, wykorzystywania wiedzy w praktyce. Sprawdzian był powszechny i obowiązkowy. Przeprowadzały go i oceniały okręgowe komisje egzaminacyjne. Sprawdzian był organizowany od 2002 r. Nie miał on charakteru selekcyjnego, był jedynie źródłem informacji o poziomie osiągnięć uczniów.
Od roku szkolnego 2016/17 takiego sprawdzianu uczniowie klas szóstych już nie piszą.